Mance Post had al veel werk van bekende schrijvers geïllustreerd, toen ze grote bekendheid kreeg door haar tekeningen bij de verhalen over Madelief en haar vrienden van Guus Kuijer. Ze begon in de jaren vijftig met illustraties bij het werk van Han Hoekstra, en ze illustreerde later werk van An Rutgers van der Loeff en Annie M.G. Schmidt. Ze heeft altijd een voorkeur gehad voor het tekenen met potlood, maar dat was nogal riskant met het oog op de reproductie. Nu de reproduktietechnieken zoveel verbeterd zijn, komen haar potloodtekeningen zoals ze die maakte voor het werk van Guus Kuijer, goed tot hun recht. Bij de zachte tekeningen past een pagina-ontwerp dat als geheel niet te donker is; met een vrij lichte letter, ruime spaties en een ruime marge zijn het prettig leesbare, heldere pagina’s geworden, waarin de kleine tekeningetjes voor vele variatie zorgen. Guus Kuijer beschrijft de situaties, waarin zijn hoofdpersonen de kinderen, verkeren, altijd vanuit het standpunt van de kinderen. Hij verplaatst zich in hun gedachtenwereld en fantasieën. Daarop kan Mance Post inspelen met haar illustraties. In “Met de poppen gooien” bv. (1975, Querido) wordt uitgebeeld wat de kinderen fantaseren. De wens om dierenverzekering te worden is voorgesteld door een olifant die met zijn slurf wortels uit een zak haalt. voor het merendeel zijn het kleine plaatjes tussen de tekst, die Mance Post tekent, maar een enkele grote plaat staat er ook in.” (Margreet van Wijk-Sluyterman/Van anonieme boekversierders tot erkende kunstenaars. NBLC 1982).
Mance Post
