“Hucks overlevingstocht inspireerde Wim Hofman bijna honderd jaar later tot ‘Het vlot’, een min of meer autobiografisch verhaal over een jongen die na de Tweede Wereldoorlog in Vlissingen opgroeit en zijn werkelijkheid probeert te ontvluchten door net als Huckleberry Finn een vlot te bouwen en daarop weg te varen.” “Daarmee blijft hij trouw aan het grondthema in zijn werk: de overlevingsstrategieen van de eenling tegenover de massa …. De autobiografische roman, ‘Het vlot’ (1988) waarvoor Hofman een Gouden Griffel krijgt, is gebaseerd op die gedachte. De naamloze ik-figuur is een eenling te midden van velen. Hij leert zich staande houden tegenover Luitwieler, de schrik van de buurt, en tegenover Pia die steeds opdringeriger wordt. Het verschil tussen ‘Wim’ en ‘Het vlot’ is dat het laatste boek veel meer een ontwikkelingsland inhoudt, omdat de hoofdfiguur een langere weg min de tijd aflegt, van vijf tot twaalf jaar. Bovendien verwijzen de beelden naar het boek waarbij ik-figuur en auteur zo prettig kunnen wegdromen, ‘De avonturen van Huckleberry Finn’. Het verhaal is soepel opgebouwd. De gebeurtenissen volgen elkaar logisch op in de tijd. Beschouwelke passages worden afgewisseld met romantische jongensavonturen en filosofische gedachtensprongen. Het geheel heeft werkelijkheidswaarde en zeggingskracht.” (Toin Duijx e.a./De Goede Kameraad. Honderd jaar kinderboeken. Houten, Van Holkema & Warendorf, 1991, blz. 19 en 124).
JvdW: Wim Hofman is een van de grote dubbeltalenten die de Nederlandse kinderliteratuur heeft voortgebracht. eigenlijk is dit verkeerd geformuleerd. Niet Nederland heeft zijn grootheid voortgebracht maar hij heeft de grootheid van de Nederlandse kinderliteratuur op de kaart gezet, zowel visueel als tekstueel. Al wordt er door sommige scherpslijpers aan zijn kwaliteit getwijfeld, dat is dan uitsluitend omdat deze mensen Hofmans teksten te moeilijk vinden voor kinderen. Alsof dat tekort zou doen aan de literaire kwaliteit. Inderdaad is het zo dat niet alle kinderen van negen of tien jaar het boek ‘Wim’ kunnen lezen; daar is een grote leesvaardigheid voor nodig. Maar kinderen van zes of zeven jaar kunnen ‘Jip en Janneke’ van Annie M.G. Schmidt ook niet zelf lezen. En daar hoor je die zelfde mensen niet over. Als je een boek te moeilijk vindt om zelf te lezen, laat je het voorlezen of neem je het luisterexemplaar ervan. Zowel het tekenwerk als Schrijfwerk van Wim Hofman is van uitzonderlijke kwaliteit. Niet voor niets heeft hij zowel in Nederland als in het Duitse taalgebied talloze prijzen gewonnen met zijn boeken. Ik ben voor de leesmethode ‘Wie dit leest’ samen met Bert Kouwenberg op een winderige winterdag bij hem in Vlissingen op bezoek geweest om hem te vragen een verhaal te schrijven voor enkele lessen Leesbevordering in die methode. Ook al had een aantal voorwaarden voor die tekst gesteld, het werd een prachtig verhaal, typisch Wim Hofman en tegelijk uitermate geschikt voor kinderen. (Waarmee Hofman de kritiek uit pedagogische hoek, dat zijn teksten te zwaar en te moeilijk voor kinderen zouden zijn, eigenlijk wegveegt.)
